Weer een normaal leven
Na jaren van ziek zijn, eindelijk weer een normaal leven, een verslag van ruim 5 jaar ellende: Het begon als buikgriep althans dat dacht ik en daar ik altijd last heb gehad van obstipatie vond ik het wel een keer prettig, een lekker leeg gevoel voor de verandering. Maar de diarree ging niet over en na 2 weken toch maar even langs de huisarts, die me vervolgens een soort van norit voorschreef, maar het werd steeds heftiger, dus maar weer langs de dokter, nou om een lang verhaal wat in te korten werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Inmiddels vlogen de kilo’s er af en zat ik meer op het toilet dan goed voor me was, ook begon ik me erg moe te voelen. Na veel niet al te prettige darmonderzoeken, en inmiddels prednison slikkende werd het ziektebeeld erger en erger. Ze dachten eerst aan Crohn (een chronische darmontsteking) maar mijn klachten weken daar toch ook weer vanaf .weer die mallemolen van onderzoeken doorstaan en nog steeds zware prednison kuren, waar de bijverschijnselen erg naar van zijn .maar door die Prof werd uiteindelijk vastgesteld dat ik collagene collitus heb, een zeer zeldzame aandoening die langzaam je darmwand verwoest, er werd me verteld dat als je ineens koorts kreeg ik binnen 10 minuten in het ziekenhuis moest zijn, omdat anders mijn darminhoud in mijn lijf zou krijgen met de dood als gevolg, erg leuk, wie kan er in 10 minuten in het ziekenhuis zijn?? Ik in ieder geval niet. Inmiddels woog ik nog 50 kg en met mijn lengte was dat erg veel ondergewicht, ik kon en mocht niet eten, dus aan de astronautenpap om toch het nodige binnen te krijgen, al met al heeft dit zo’n 6 jaar geduurd voordat ik hier bij Jacob terecht kwam via een kennis die hier was geweest voor een whiplash, en van zijn klachten af is gekomen. Dus dacht ik waarom niet proberen, dus een afspraak gemaakt, daar ik niet veel ervaring had in het alternatieve circuit, stond ik er blanco tegenover. Al vrij snel begon ik iets te merken, in de zin van i.p.v 30 keer op een dag naar het toilet te gaan was het 20 keer, en na een maand waren in ieder geval de nachten al wat langer zonder er om de haverklap uit te moeten, dus ook weer meer slaap..zalig!! Wat ook belangrijk is om te vertellen is dat ik van het begin af aan mijn internist op de hoogte had gesteld dat ik dit zou gaan doen en dat ik daarom ook van de prednison af wilde omdat ik anders nooit een helder beeld zou krijgen of het aan zou slaan. Dit werd ten zeerste afgeraden, maar als ik het toch zou doen dan moest ik het heel langzaam afbouwen, ik heb maar ja gezegd maar als ik dat zou doen zou het nog 6 maanden duren voor ik van die troep af was, dus maar eigenwijs en coldbloedig gestopt en toen ik weer voor controle moest en vertelde dat het al een stuk beter met me ging zonder prednison wimpelde hij dat af als toeval, en vond me erg onverantwoordelijk bezig. Nu ben ik een jaar verder en het gaat prima met me, wel blijf ik om de 2 weken naar Jacob gaan, maar dat is geen straf, vaak ook best gezellig. Mijn sociaal leven is weer fijn, ik kan weer eten, durf weer de straat op, m’n hobby, paardrijden weer uitvoeren, dus voor mij is het een succes geweest. Zelfs mijn internist heeft nu wat meer interesse voor waar ik mee bezig ben, en staat wat minder kritisch in dit verhaal. Sylvia