MIJN VERHAAL
Ik leefde zo lekker mijn leventje, voelde me goed – had een leuke functie die mij beviel (pastor van een klooster, echt mijn droombaan!) – een lieve man en dochter die het ook goed maakten, kortom, na een soms best heftig leven ging alles nou eens goed. Maar toen viel plots de bodem onder mijn bestaan weg. Want op 1 maart 2012 kreeg ik de dreun van mijn leven: een onverwacht doodvonnis in een Ziekenhuis in Amsterdam. Al zeker driekwart jaar sukkelde ik met droge kriebelhoest. Uiteindelijk werd ik ook schor en hees. “Niets aan de hand” zei de dokter keer op keer, en in november ook de KNO-arts (het zou “tussen m’n oren zitten”). Uiteindelijk werd het mijn man te gek, hij sleepte me mee terug naar die KNO-arts, die na veel aandringen een scan aanbood. Na die scan volgde meteen een tweede, foto’s, bloedonderzoeken, en twee maal een endoscopie. Ik voelde al aan dat het goed mis was. Tenslotte kreeg ik de uitslag: uitgezaaide longkanker – zonder chemokuur had ik nog slechts enkele maanden te leven – met chemokuur wellicht een paar maanden langer – dat lag er aan of dat zou aanslaan en of ik er tegen zou kunnen (“kwaliteit van leven is ook een punt” – zeiden ze… dat beloofde weinig goeds). Toch besloot ik in eerste instantie om die chemo te gaan doen, maar meer en begon ik te twijfelen. Had ik het er voor over om – terwille van ietsje langer leven – iets akeligs te laten doen als een zeer zware chemokuur? Hoe meer ik nadacht, hoe meer ik overtuigd raakte dat ik dat niet wilde. Inderdaad: kwaliteit van leven is ook een punt. Ik heb de kuur dus afgezegd – op eigen initiatief – niemand heeft mij daartoe overgehaald of beïnvloed. Ik dacht: “liever korter leven in goede conditie, dan ietsje langer maar dan doodziek”. Vanaf dat moment werd het tijd voor alternatieven… Ik ging leven volgens de idee: “als iemand iets weet dat ik kan doen om mezelf op te krikken, kom maar op – ik heb niets te verliezen”. Ik ging op internet zoeken naar dieet-adviezen, adviezen over vitaminen en supplementen, enzovoort. Een alternatief therapeute nam me mee naar NGC Energy Healing in Veldhoven. Resonantietherapie. Colloïdaal goud en zilver en zo… Eerst vond ik het vreemd – maar ik dacht: “wie niet waagt, die niet wint”. Toen ik binnenkwam was het even nog vreemder: er hingen allerlei buizen aan het plafond, en er lagen wat apparaten die ik nooit eerder had gezien. Nou, proberen maar. Ik ging zitten en liet het – letterlijk – over me heen komen – die elektromagnetische energie van die apparaten. In elk geval was er meteen al een opluchting! Want ik viel daar met mijn verhaal over uitgezaaide kanker ineens niet meer op: er zaten – tussen gelukkig wat minder zieke mensen – meerdere vergelijkbare gevallen – en zij gingen voor LEVEN in plaats van doodgaan. NIET dat zij dachten dat ze per se zouden OVERLEVEN – er werd daar geen genezing beloofd, dat kan immers niemand, maar we kregen wel wat extra energie, en daardoor wellicht een gevoel van hoop. De mensen daar gingen ondanks hun vaak ongeneeslijke ziekten toch voor LEVEN, en wel in het NU… De sfeer was vanaf het begin steeds positief. Niet meer de zielige kankerpatiënten (of MS of reuma, of wat dan ook), maar mensen die er aan doen wat ze kunnen, en die de dag plukken. Sommige kankerpatiënten die daar zaten hadden nog hoop in het reguliere circuit – volgden chemokuren, kregen bestraling of operaties. De resonantietherapie bleek hen te ondersteunen bij het herstellen van deze zware behandelingen – zo vertelden ze mij. Ook de bijwerkingen van chemo, zeiden ze, waren net wat minder heftig. Het ging hun vaak goed – dat kon ik wel zien.Anderen waren zoals ik: geen hoop tot overleven via het ziekenhuis. Naar huis gestuurd met het adres van de palliatieve zorg. Nou, resonantietherapie bleek net de palliatieve zorg die ik wilde. Ik voelde me vanaf het eerst begin al wat beter als ik van therapie kwam. Ondanks mijn zware longkanker liep ik na afloop lekker een heel eind door Eindhoven naar het station! Mensen om mij heen keken wat verbaasd toe! (En dat lopen doe ik trouwens nog steeds). Zo verstreek de tijd, ik maakte het goed doorheen het jaar 2012. De energie die ik opdeed, het gezonde dieet, de vitamines, de supplementen – alles bij elkaar deed kennelijk wat, want ik ging niet achteruit. De huisarts – die in het begin langskwam om mijn palliatieve zorg met me bespreken: “wilt u thuis doodgaan of in het ziekenhuis of een hospice?” – die huisarts stond totaal verbaasd. Was de diagnose wel goed? Ja, toch kennelijk wel… Uiteindelijk gaf hij mij maar de term “medisch wonder” mee. Nou, prima, ik ben een gelovig mens, en wonderen gebeuren dagelijks om ons heen. Waarom niet met mij? Ik bleef intussen naar resonantietherapie gaan – want ik voelde mij er echt heel goed bij. En Jacob, de beheerder van NGC Energy Healing, was dolenthousiast dat het met mij zo goed ging. Hij heeft nooit ergens toe aangedrongen of mij van iets weerhouden – maar leefde mee en was betrokken. Hij woog zijn woorden over het algemeen zorgvuldig. Waarom die resonantietherapie voor mij zo goed werkt? Eerlijk gezegd, ik weet het niet. Wetenschappelijk kan niet worden bewezen dat het überhaupt iets doet – maar ik weet voor mezelf dat ik voel wat ik voel. En dat is: het doet me echt goed! Op het moment dat ik dit schrijf ben ik 15 ½ maand voorbij het moment van mijn diagnose (ja, dat houd ik nog steeds bij!). Terwijl de artsen hadden gezegd dat het halen van 1 jaar voor mij 100% onmogelijk was (met chemo was een half jaar eigenlijk het maximaal haalbare volgens hen). Iets werkt dus… en wat het ook is, ik blijf lekker doen wat ik doe, want zo wil ik wel door. Mijn toestand is stabiel – en zelfs ietsje vooruit vergeleken met een jaar geleden. Iets minder last van benauwdheid. Mijn stem is – volgens mensen om mij heen – ook een tikkeltje beter geworden (zelf merk ik dat verschil niet). Geestelijk en emotioneel ben ik veel en veel sterker geworden (en dat merk ik wel). Deze winter heb ik een heftige griep met veel hoest overleefd – een wonder voor iemand met mijn diagnose. Werkt het voor iedereen? Wel, dat weet ik niet – de enige manier om daar achter te komen is het te proberen – je kan altijd weer wegblijven – nietwaar… Wel, dit hele verhaal maakt natuurlijk ook meteen duidelijk dat de negatieve publiciteit die dit jaar losbarstte rondom NGC Energy Healing en Jacob Duursma, mij absoluut niet beïnvloedt – en zeker niet doet besluiten weg te blijven. Waarom zou ik – als het mij zo goed doet? Trouwens – jaren geleden heb ik een tijdje in de politiek gezeten (Provinciale Staten van Noord-Holland) – en toen heb ik gemerkt hoe vervormd een verhaal in de media kan overkomen. Korte fragmenten worden samengevoegd tot een geheel dat een bepaald beeld geeft. Als mensen zitten te kletsen, spreken ze meestal zin en onzin door elkaar. Ik ben er van overtuigd dat je met één of twee uur van dat soort materiaal, zowel een positieve indruk kan geven, als een negatieve – van welk onderwerp, of welke persoon dan ook. NGC Energy Healing zal niet volmaakt zijn – maar dat waren de dokter en het ziekenhuis die mijn diagnose misten zeer zeker ook niet. In tegendeel, ze waren duidelijk zeer bezorgd dat ik een klacht zou indienen. Dat heb ik niet gedaan, want ze meenden het goed – en fouten maken we allemaal wel eens her en der… Waarvan akte! Ik hoop echt vanuit het diepst van mijn hart dat dit Energy Healing centrum blijft bestaan tot in lengte van dagen. En dat ik, zolang het mij gegeven is nog te leven, er heen mag gaan! En daar sta ik niet alleen in. Ik blijf gaan zo lang ik kan, en met mij heel wat anderen. Inmiddels is Anneke overleden, vijf jaar na de diagnose die ze had gekregen, terwijl haar 2 maanden was gegeven